در بیست سالگی

اجاقش کور بود و سفره اش خالی

در چهل سالگی

هم پسر داشت هم پول های سیاه

دانه های آخر ساعت شنی

باز تنها بود و سفره اش خالی

اما اینبار دستانش نیز آلوده اند.

قلبت که رنجید

دیگر نمی بینی

و کلمات قطار سریع وازه ها

چشمانت را ببند

کمی درنگ

اندیشه کن

همه را نشوی

روزی عزیزت بود...

چشمانش گریان بود

و قلبش رنجیده

جانماز را باز

و چادر را که سرش کرد

آرام گرفته بود

حالا دیگر خدا در قلبش جا داشت...